DANILO KIŠ (22.2.1935.-15.10.1989.) rođen je u Subotici, od oca Eduarda Kiša, mađarskog Jevrejina i majke Milice, Crnogorke – Cetinjanke, kao njihovo drugo dijete. Porodica Kiš se 1937. godine seli u Novi Sad. Kada je počeo rat 1941. godine Danilo je pohađao prvi razred srpske osnovne škole. U januaru 1942. godine u Novom Sadu su ubijene stotine vojvođanskih Srba i Jevreja a mađarski vojnici odvode njegovog oca Eduarda koji nekim čudom ostaje živ. U Vojvodini traju progoni Jevreja zato Eduard uči djecu mađarski jezik da bi ih početkom 1943. godine prebacio u svoje rodno mjesto u zapadnu Mađarsku. Tamo Danilo radi kao sluga kod bogatih seljaka i ide u školu. U svojoj devetoj godini napisao je prve pjesme, na mađarskom od kojih je jedna govorila o gladi dok je druga bila ljubavna.
Danilov otac, Eduard Kiš je 1944. godine odveden (zajedno sa većinom svojih rođaka) u Zalaegerseg, a odatle u Aušvic iz kojeg se neće vratiti.
Danilova majka Milica, nakon nekoliko godina bolovanja, umire 1951. godine što Danilu veoma teško pada: “ako neko kao što je moja majka mora da pati toliko mnogo i toliko dugo, to je dokaz da Boga nema.“
U gimnaziji nastavlja da piše pjesme, a časopis Omladinski pokret 1953. godine, mu objavljuje pjesmu Oproštaj s majkom.
Cetinjsku gimnaziju završava 1954. godine i odlazi na studije u Beograd gdje 1958. godine, diplomira na Filozofskom fakultetu u Beogradu na katedri za Istoriju svetske književnosti sa teorijom književnosti kao prvi student na novootvorenoj katedri za Uporednu književnost.
Danilo 1959. godine putuje za Pariz, 1960. godine završava poslijediplomske studije odbranom rada O nekim odlikama ruskog i francuskog simbolizma, a od marta 1961. do marta 1962. godine, boravi u Bileći i Delnicama gdje služi vojni rok.
Potom se ženi sa Mirjanom Miočinović (1962). i sa njom živi do 1981. godine. U Parizu se upoznaje sa Pascale Delpech i sa njom će živjeti do kraja svog života. Kao lektor za srpskohrvatski jezik i književnost boravio je u Strazburu 1962. – 1964., na Univerzitetu u u Bordou od 1973. – 1976., a u Lilu od 1979. do 1983. godine predaje srpskohrvatski jezik i književnost.
Prvi znaci Kišove bolesti pojavljuju se 1986. godine kada mu američki doktori dijagnosticiraju karcinom pluća. Operisan je u Parizu krajem 1986. godine.
Od 1979. godine živio je u Parizu gdje je i umro 15.10.1989.godine. Po svojoj želji sahranjen je u Beogradu (u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju), po pravoslavnom obredu.
Borislav Pekić je tih dana zapisao: „U poslednjim, za žive vidljivim, časovima verni je prijatelj upitao Danila boli li ga šta. ‘Da’, rekao je. ‘Šta?’, upitao je prijatelj. ‘Život’, odgovorio je Danilo.“
Tokom života, Kiš je prevodio Endrea Adija, Cvetajevu, Pasternaka, Mandeljštama, Apolinera, Majakovskog, Solovjova, Baljmonta, Kuzmina, Belog, Gumiljova, Ahmatovu, Korneja, Gotjea, Malarmea, Jesenjina …
Sabrana djela Danila Kiša objavljena su 1995. godine u četrnaest tomova i prevedena su na sve značajnije svjetske jezike.
1. Mansarda: satirična poema 1962. (roman)
2. Psalam 44 1962. (roman)
3. Bašta, pepeo 1965. (roman)
4. Rani jadi: za decu i osetljive 1970. (pripovetke)
5. Peščanik 1972. (roman)
6. Po-etika 1972. (eseji)
7. Po-etika, knjiga druga 1974. (intervjui)
8. Grobnica za Borisa Davidoviča: sedam poglavlja jedne zajedničke povesti 1976. (pripovetke)
9. Čas anatomije 1978. (polemike)
10. Noć i magla 1983. (drame)
11. Homo poeticus 1983. (eseji i intervjui)
12. Enciklopedija mrtvih 1983. (pripovetke)
13. Gorki talog iskustva 1990. (intervjui)
14. Život, literatura 1990. (eseji)
15. Pesme i prepevi 1992. (poezija)
16. Lauta i ožiljci 1994. (pripovetke)
17. Skladište 1995. (eseji i pripovetke)
18. Varia 1995. (eseji i pripovetke)
19. Pesme, Elektra 1995. (poezija i adaptacija drame “Elektra”)
Prijava 
Registracija
