BERNHARD ŠLINK (1944.) rođen je kod Bilefelda, a živi u Bonu i Berlinu. Po struci, kojom se i dalje bavi, je pravnik. Za roman Gordijev Čvor je nagrađen nagradom Glauser za kriminalističku literaturu na njemačkom govornom području. Romanom Čitač je stekao svjetsku slavu i predstavlja prvu knjigu nekog njemačkog autora koja je zauzela vodeće mjesto na listi bestselera New York Times. Po romanu Čitač snimljen je film u kojem glavne uloge tumače Ralf Fajns i Kejt Vinslet. Po priči Onaj drugi iz zbirke Bekstva od ljubavi takođe je snimljen film u kojem glavne uloge tumače Antonio Banderas i Lajam Nison.

Alber Kami je rođen 7. novembra 1913. u porodici siromašnog alzaškog zemljoradnika u Alžiru. Otac je, ubrzo po dječakovom rođenju, poginuo u čuvenoj bici na Marni u Prvom svjetskom ratu. Kamijevo školovanje i kasnije studije na Filozofskom fakultetu u Alžiru protekli su u svakodnevnoj borbi za opstanak. Kao student je morao sam da zarađuje hljeb, udara pečate na vozačke dozvole u alžirskoj prefekturi, a u slobodnim časovima da prodaje automobilske djelove i bilježi barometarski pritisak u meteorološkoj stanici. Kami zatim radi u alžirskoj radio-stanici, interesuje se za pozorišnu umjetnost, a jedno vrijeme radi i sa vlastitom pozorišnom trupom. Uspješna publicistička aktivnost, međutim, postepeno ga odvodi književnom stvaranju. Kao esejist, kritičar i urednik lista „Borba“, koji je 1940. pokrenuo u Parizu, Kami postaje istaknuta ličnost u francuskom pokretu otpora protiv nacizma. Bogato životno iskustvo i već oformljena vizija svijeta počeli su da dobijaju svoj umjetnički oblik u nizu njegovih slavnih romana: Stranac (1942), Kuga (1947) i Pad (1956); zatim u dramama Nesporazum (1944), Kaligula (1944) i Opsadno stanje (1948), kao i u ditativnom lirskom komentaru romana Stranac, objavljenom 1943. godine pod nazivom Mit o sizifu. Poznati roman je i Pobunjeni čovjek (1951). Kamijevom književnom djelu odato je najveće priznanje dodjeljivanjem Nobelove nagrade za književnost 1957. godine. Kami je preminuo 4. januara 1960. u saobraćajnoj nesreći. Vozač je bio njegov bliski prijatelj i izdavač Mihel Đaliardi, koji je takođe poginuo. Njegova djeca blizanci Katerina i Jovanka drže autorska prava na njegova djela.

PAULO KOELJO je rođen u Rio de Žaneiru 1947. godine. Vodio je izuzetno zanimljv život. Duh pobune odredio je njegovu mladost: bio je hipik, pisao je tekstove za pjesme nekolicine čuvenih brazilskih pop zvijezda, uključujući i Elisa Reginu i Raula Seišasa. Kratko poslije toga zaposlio se kao novinar. Paulo Koeljo je proučavao magiju i okultizam od svoje 25. godine. Pošto je pješice prešao put hodočasnika dug 830 km do Santjaga de Kompostele, napisao je 1986. godine knjigu Dnevnik jednog čarobnjaka, koja je ubrzo postala bestseler u Brazilu.

HARUKI MURAKAMI (1949.) rođen je u Kjotu, ali je veći dio svog odrastanja proveo u Kobeu. Njegov je otac bio budistički svećenik, a majka kćer veletrgovca iz Osake. Oboje su predavali japansku književnost. Unatoč toj činjenici, Murakamija više interesira američka književnost, što ga i izdvaja iz glavne struje japanske književnosti.

DANIJEL GOLEMAN (1946.) je pisac bestselera Emocionalna inteligencija koji je godinu i po dana bio na listi bestselera Njujork Tajmsa. Zalaže se za to da je nivo emocionalne inteligencije podjednako važan kao i nivo standardne inteligencije (IQ) i da je treba uvesti u škole uz redovne akademske predmete. Takođe je napisao Socijalnu inteligenciju, Rad sa emocionalnom inteligencijom (Working with Emotional Intelligence) i koautor je djela Primal Leadership.

JUSTEJN GORDER (1952.) je norveški autor najpoznatiji po romanu o istoriji filozofije Sofijin svijet, prevedenom na preko četrdeset jezika, i štampanom u preko 30 miliona primjeraka širom svijeta. Sa suprugom Siri Danevig ustanovio je Nagradu Sofija, koja se od 1997. svake godine dodjeljuje insitucijama ili pojedincima koji daju značajan doprinos očuvanju životne sredine i održivog razvoja i ulažu napore u podizanje svijesti i ostvarivanje alternativa savremenom razvoju ljudskog društva. Živi u Oslu.

Orhan Pamuk je rođen u Istanbulu 1952. godine. Odrastao je u bogatoj, modernoj četvrti Nišantaš, u velikoj porodici sličnoj onima koje prikazuje u djelima Dževdet-beg i njegovi sinovi i Crna knjiga. Kao što je i opisao u autobiografskom romanu Istanbul, od djetinjstva pa sve do svoje dvadeset druge godine, bio je zaokupljen slikanjem i maštao o tome da postane slikar. Nakon završene američke gimnazije u Istanbulu, tri godine je studirao arhitekturu na Tehničkom univerzitetu, ali je studije napustio kada je odustao od želje da postane arhitekta i slikar. Potom je upisao žurnalistiku na Istanbulskom univerzitetu gde je i diplomirao, no nikada nije radio kao novinar. Kada je u dvadeset trećoj godini odlučio da postane pisac, povukao se u svoj stan i počeo da piše, posvetivši se samo tome. Njegov prvi roman, Dževdet-beg i njegovi sinovi, objavljen je sedam godina nakon toga, 1982. godine. On govori o tri generacije imućne istanbulske porodice sa Nišantaša, četvrti u kojoj je odrastao i sâm Pamuk. Roman je osvojio književne nagrade Orhan Kemal i Milijet. Naredne godine je objavljen roman Tiha kuća, čiji je francuski prevod 1991. godine dobio Nagradu za evropsko otkriće (Prix de la découverte européene). Djelo Bijela tvrđava (1985), koje opisuje prijateljstvo između mletačkog roba i osmanskog učenjaka, njegovog gospodara, donijelo je Pamuku internacionalnu slavu i prevedeno je na mnoge jezike. Iste godine, Pamuk je otišao u Ameriku, gde je na Univerzitetu Kolumbija u Njujorku radio kao gostujući predavač od 1985. do 1988. godine. Upravo tamo je napisao najveći deo svog romana Crna knjiga, u kojem su ulice, istorija, hemija i tkivo Istanbula opisani kroz priču o jednom advokatu i njegovoj potrazi za nestalom suprugom. Djelo je objavljeno 1990. godine, a francuski prevod je dobio nagradu France Culture. Crna knjiga donijela je Pamuku veliku popularnost kako u Turskoj, tako i van njenih granica, kao autoru koji s jednakim žarom piše i o sadašnjosti i o prošlosti. Na osnovu ovog romana nastao je scenario za film Skriveno lice. Pamuk je postao otac 1991. godine kada mu se rodila ćerka Ruja. Roman Novi život, o studentima očaranim misterioznom knjigom, objavljen je u Turskoj 1994. godine. Postao je jedna od najčitanijih knjiga turske književnosti. Djelo Zovem se crveno (1998), koje putem jedne ljubavne i porodične priče opisuje osmanske i persijske umetnike i njihovo viđenje nezapadnog sveta, dobitnik je značajnih nagrada: Prix du meilleur livre étranger (Francuska), Grinzane Cavour (Italija, 2002) i The International IMPAC Dublin literary award (2003). Pamukovi članci o književnost i i kulturi pisani za novine i časopise u Turskoj i inostranstvu, zajedno su sa njegovim privatnim bilješkama objavljeni pod naslovom Druge boje 1999. godine. Od sredine devedesetih godina, Pamuk je u svojim tekstovima iznosio kritičke stavove na račun države Turske po pitanju ljudskih prava i slobode govora, iako je pokazivao slabo interesovanje za samu politiku. Knjiga Snijeg, koju je autor opisao kao „moj prvi i poslednji politički roman,“ objavljena je 2002. godine. U ovom djelu, čija se radnja odvija u gradiću Kars na jugoistoku Turske, Pamuk pripovijeda o tenzijama i nasilju između političkih islamista, vojnika, sekularista i kurdskih i turskih nacionalista. The New York Times je ovaj roman uvrstio među 100 najboljih knjiga za 2004. godinu. Istanbul (2003) je poetično delo koje je teško klasifikovati. Prenosi nam Pamukova sjećanja na djetinjstvo i ranu mladost, a ujedno predstavlja i omaž piščevom rodnom gradu. Knjiga obiluje slikama zapadnih slikara, fotografijama iz autorove privatne arhive, kao i onim koje su slikali turski fotografi. Godine 2008. Pamuk je objavio Muzej nevinosti, roman o čoveku ludo zaljubljenom u jednu mladu devojku i njegovoj želji da napravi muzej u kom bi bile izložene stvari koje ga podsećaju na njegovu voljenu. Pamuk je zaista i otvorio takav muzej 2012. godine na Čukurdžumi u Istanbulu, a katalog muzeja, Nevinost stvari, objavljen je iste godine. Druga zbirka piščevih eseja objavljena je 2010. godine u Turskoj pod naslovom Fragmenti krajolika, dok su njegova predavanja koja je održao na Harvardu 2009. godine objedinjena u knjizi Naivni i sentimentalni romanopisac i izdata 2011. godine. Tri godine kasnije, Pamuk je objavio svoj deveti roman, Čudne misli u mojoj glavi. To je ljubavna priča, a istovremeno i moderan ep. Govori o bozadžiji Mevlutu, ženi kojoj je tri godine pisao ljubavna pisma i njihovom životu u Istanbulu. Knjige Orhana Pamuka prevedene su na 63 jezika. Dobitnik je Nagrade za mir 2005. godine, koja se smatra najprestižnijom nagradom u Njemačkoj na polju kulture. Iste godine, Snijeg je osvojio Le Prix Médicis étranger, francusku nagradu za najbolji strani roman, a autoru je uručena nagrada Rikarda Huh, koja se svake treće godine dodeljuje ličnostima za „nezavisnu misao i iskazanu hrabrost.“ Takođe 2005. godine, časopis Prospekt Pamuka je uvrstio među 100 najvećih svetskih intelektualaca. Našao se i među 100 najuticajnijih ličnosti na svijetu po mišljenju časopisa TIME, 2006. godine. U septembru iste godine, pisac je osvojio Le Prix Méditerranée étranger za svoj roman Snijeg. Pamuk je počasni član Američke akademije umetnosti i književnosti, kao i Kineske akademije društvenih nauka. Posjeduje počasni doktorat Tilburg univerziteta, a jedanput godišnje drži predavanja na Univerzitetu Kolumbija. Godine 2006. dobio je Nobelovu nagradu za književnost i postao druga najmlađa osoba u istoriji kojoj je ta nagrada dodeljena. Pamukov Muzej nevinosti je 2014. godine osvojio nagradu za evropski muzej godine (EMYA), koju mu je uručio Evropski forum muzeja (Talin, Estonija). Iste godine, Pamuk je postao dobitnik evropske nagrade Helena Vaz Da Silva, koja se dodeljuje za „izuzetan doprinos za odnos prema kulturnom nasljeđu i evropskim idealima.“ U Turskoj su mu 2015. godine dodeljene dve značajne nagrade za njegov roman Čudne misli u mojoj glavi: nagrada fondacije Ajdin Dogan i književna nagrada Erdal Oz. Godine 2016. Pamuku je uručena književna nagrada Jasna Poljana (Muzej Lava Tolstoja) za isti roman. Deseta knjiga Orhana Pamuka, Crvenokosa (2016), predstavlja priču o bunardžiji Mahmutu i njegovom šegrtu Džemu, koji sredinom osamdesetih godina traže vodu na nepogodnom zemljištu pokušavajući da na tradicionalan način iskopaju bunar. Roman istražuje – putem priča i slika – odnos između očeva i sinova, autoritarizma i individualnosti, države i slobode, mitova i stvarnosti. Istražujući ubistvo koje se dogodilo trideset godina ranije nadomak Istanbula, Pamuk nas ponovo spaja sa dvjema osnovnim legendama istoka i zapada, sa Sofoklovim Kraljem Edipom (oceubistvo) i Firdusijevim Rustemom i Suhrabom (ubistvo sina), dok sve vrijeme možemo čuti demonski glas pomenute Crvenokose. Orhan Pamuk je čitav svoj život (izuzev tri godine u Njujorku) proveo na istim ulicama Istanbula, u istoj gradskoj četvrti, te i sada živi u kući u kojoj je i odrastao. Piše romane već 40 godina i nikada se nije bavio ničim drugim do pisanjem.

ARTUR GOLDEN (1956.) je američki pisac, najpoznatiji po bestseleru Memoari jedne gejše. Diplomirao je istoriju na Harvardu, a kasnije je na Univerzitetu Kolumbija magistrirao japansku istoriju i naučio mandarinski kineski. Neko vrijeme je radio u Pekingu i Japanu. Golden trenutno živi u Bruklinu u državi Masačusets.

KOLIN FALKONER (1953.) rođen je u Londonu, a nakon završenog školovanja preselio se u Australiju, gdje je radio kao novinar za najvažnije štampane medije, kao i za najveće australijske radio i TV stanice. Posljednje dvije decenije u potpunosti se posvetio pisanju, a njegova djela prevedena su na više od dvadeset jezika.

Gijom Muso rođen je 1974. godine na Arubima. Iako je po zanimanju profesor ekonomije, od malih nogu je bio opčinjen književnošću i filmom. Počeo je da piše još kao student. Njegovi romani do sada su prodati u nekoliko miliona primjeraka i prevedeni na 31 jezik, a za sve romane otkupljena su i filmska prava. Muso je s pravom nazvan Spilbergom savremene francuske književnosti.

DŽEJMS REDFILD autor je Celestinskog proročanstva, romana koji je 1995. i 1996. godine bio najprodavaniji roman širom svijeta. Ovo književno ostvarenje provelo je više od tri godine na listi bestselera Njujork Tajmsa. Poslednji nastavak Dvanaesti uvid objavljen je 2011. godine.

SIDNI ŠELDON rođen je 1917. u Čikagu. Jedan je od najprodavanijih romanopisaca svih vremena, sa preko tri stotine miliona primjeraka knjiga u štampi. Oprobao se i kao scenarista, producent i režiser filmova i pozorišnih predstava. Postao je poznat zahvaljujući televizijskoj karijeri, odnosno stvaranju popularnih TV serija. Preminuo je 30. januara 2007. godine. "Najviše od svega volim da pišem romane. Oni su drugačiji svijet, svijet uma i srca, u kojem čovjek može da stvara likove i podari im život", rekao je Šeldon.

DŽEJN OSTIN (16.12.1775.-18.7.1817.) rođenа je u Stiventonu od ocа Džordžа Ostinа, koji je bio pаrohijski sveštenik, i majke Kаsаndre. Zа Stiventon ostаje vezаnа čitаv život, nikаdа se ne udаvši. Imаlа je šestoro brаće i stаriju sestru Kаsаndru sа kojom je bilа jаko bliskа. Jedini portret po kome znаmo kаko je Džejn Ostin izgledаlа je loše obojenа skicа koju je izrаdilа njenа sestrа i kojа se dаnаs nаlаzi u muzeju u Londonu. Njenа brаćа Frаnsis i Čаrls pristupili su mornаrici gdje su obojicа dogurаli do činа аdmirаlа. Osnovno obrаzovаnje dobilа je u školi zа djevojke 1783; prvo u Oksfordu, pа u Sаutempton. Od 1785. do 1786. pohаđаlа je školu zа djevojke u Redingu. Džejn Ostin je dobilа nаdprosječno obrаzovаnje u odnosu nа ono koje su dobijаle djevojke u njeno vrijeme, pа se već rаno posvetilа pisаnju i prvu priču je već objаvilа 1789.

SESILIJA AHERN (1981.) završila je studije žurnalistike u Dablinu i nakon toga se posvetila pisanju. Svoj prvi roman, P.S. Volim te, napisala je u dvadeset i prvoj godini, postigavši nevjerovatan uspjeh - u rodnoj Irskoj roman je 2004. godine proglašen najprodavanijim debitantskim romanom, dok se u zemljama širom Evrope više nedelja zadržavao na listama najprodavanijih knjiga. Iste godine pojavio se roman Na kraju duge, koji je takođe postao međunarodni bestseler.

IVO ANDRIĆ (9.10.1892.- 13.3.1975.) je bio književnik, nobelovac, diplomata, ambasador, Kraljevine Jugoslavije u Njemačkoj. Rođen je u Docu kod Travnika, a njegova porodica je porijeklom iz Sarajeva. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1961. godine za kompletno književno djelo o historiji jednog naroda, s romanom Na Drini ćuprije (1945.) kao vrhuncem tog djela. Ivo Andrić rođen je 9.10.1892. godine u Docu na Lašvi (tada Austro-ugarska). Andrićevi roditelji Antun i Katarina (rođ. Pejić), su živjeli u Sarajevu. U oktobru 1912. godine, dobija stipendiju hrvatskog kulturno-prosvjetnog društva Napredak, te upisuje studij na Mudroslovnom fakultetu Kraljevskog univerziteta u Zagrebu. U tom vremenu na njega utiču djela pisca Antuna Gustava Matoša. Sljedeće godine prelazi u Beč. gdje posjećuje predavanja iz historije, filozofije i književnosti.

TONI PARSONS (1953.) je rođen u siromašnoj porodici u londonskom Ist Endu. Kada mu je bilo dvadeset godina zaposlio se u fabrici za proizvodnju džina. Potom je postao muzički novinar i pratio je eksploziju panka i novog talasa. Parsons se oženio koleginicom, a kada su se razveli dodijeljeno mu je starateljstvo nad njihovim sinom.

Nikolas Sparks (1965), američki autor međunarodnih bestselera, poznat je po romanima u kojima se bavi temama kao što su hrišćanstvo, ljubav, tragedija i sudbina. Iako je sredinom osamdesetih godina napisao dva romana, svoj prvi uspeh Sparks je postigao 2001. godine romanom The Notebook. Do sada je objavio dvanaest romana, koji su prevedeni na preko trideset jezika, a neki od njih su i filmovani (The Notebook, Message in a Bottle i A Walk to Remember).

NIKOLA MALOVIĆ (1970.) rođen je u Kotoru, a diplomirao je na Filološkom fakultetu u Beogradu. Objavio je knjigu kratkih priča Poslednja decenija, novele u dramskoj formi Kapetan Vizin - 360 stepeni oko Boke, Peraški goblen i oko 2000 tekstova. Za roman Lutajući Bokelj dobio je nagrade Borislav Pekić, Laza Kostić i Nagradu za prozu Banjaluka 2008. Godine 2010. objavio je zbirku priča Prugastoplave storije. Živi u Herceg Novom.

MARKUS ZUSAK (1975.) je australijski pisac koji je već kao veoma mlad privukao pažnju svojim romanima za djecu i omladinu – The Underdog, Fighting Ruben Wolfe, Getting the Girl, a na velika vrata je stupio u svijet književnosti romanom I Am the Messenger, koji je 2006. dobio nagradu Printz. Od samih njegovih književnih početaka, prate ga atributi „inovativnog“ i „poetičnog“ pisca, dok je Kradljivica knjiga proglašena za „književni fenomen“.

MARK LEVI (1961.) jedan je od popularnijih francuskih pisaca. Poslije studija menadžmenta i informatike, bavi se privatnim biznisom u Francuskoj i SAD. Sa 37 godina piše priču za čovjeka koji će njegov sin postati kad odraste. Na podsticaj sestre, u to vrijeme scenaristkinje, a danas režiserke, šalje rukopis izdavačkoj kući Robert Laffont, koja odmah pristaje da objavi knjigu Et si c’etait vrai (Kad bi to bilo tačno). Ubrzo po izlasku romana iz štampe, Stiven Spilberg kupuje prava za filmsku adaptaciju. Film pod naslovom Kao u raju, sa Riz Viderspun i Markom Rafalom u glavnim ulogama, bio je prvi na listi najgledanijih filmova u SAD.