Isidora Sekulić (1877 — 1958) bila je srpska književnica, esejistkinja i akademik. Bila je prva članica Srpske akademije nauka i umjetnosti. Bila je i prva žena u Srbiji koja je bila izabrana za dopisnu članicu Srpske kraljevske akademija nauka.
Bila je i počasni predsjednik srpskog PEN-a, predsjednica Udruženja književnika Srbije, potpredsjednica Udruženja književnika Jugoslavije. Radove je objavljivala u mnogim časopisima širom Jugoslavije.
Rođena je u podnožju Titelskog brijega, u bačkom selu Mošorinu kod Titela, kao državljanka Austrougarske, a tek 1910. godine dobija srpsko državljanstvo. Roditelji su joj bili Danilo, varoški kapetan i opštinski beležnik, i Ljubica, a braća Predrag i Dimitrije. Djetinjstvo je provela u Zemunu, Rumi i Novom Sadu. Školovala se u Novom Sadu (Viša djevojačka škola), Somboru (Srpska preparandija) i Budimpešti (Pedagogijum), gdje je studirala matematiku i prirodne nauke. Radila je kao nastavnica matematike u Pančevu, u Srpskoj višoj djevojačkoj školi, od 1897. do 1909. godine. Položila je 1898. godine ispit za građanske škole iz francuskog jezika i književnosti. Posle toga radila je u Šapcu (1909-1912), u Srpskoj kraljevskoj višoj ženskoj školi, gdje je predavala njemački jezik i gimnastiku, a nakon toga prelazi u Beograd, u Višu žensku školu. Doktorirala je 1922. godine u Berlinu, u Njemačkoj i bila je prvi predsednik Udruženja književnika Srbije. Bila je poliglota i govorila je sedam jezika.
U vreme okupacije, 1915. i 1941. godine, živela je povučeno, u Srbiji, a aktivnije se uključuje u javni život tek krajem Drugog svjetskog rata.
Udavala se jednom, u Norveškoj, za ljekara poljskog porijekla, Emila Stremnickog, ali joj je suprug ubrzo preminuo, nakon čega se više nije udavala.
Do kraja, i bez ostatka, posvećena ljepoti smislene reči, književnica Isidora Sekulić je za života stekla uvaženje kao najobrazovanija i najumnija Srpkinja svoga vremena. Znalac više jezika, i poznavalac više kultura i područja umjetničkog izražavanja, Isidora Sekulić je kao pisac, prevodilac i tumač književnih djela ponirala u samu suštinu srpskog narodnog govora i njegovog umjetničkog izraza, smatrajući govor i jezik kulturnom smotrom naroda. Pisala je o Branku Radičeviću, Đuri Jakšiću, Lazi Kostiću, Petru Kočiću, Milanu Rakiću, Veljku Petroviću, Ivi Andriću, Momčilu Nastasijeviću i drugima. Pisala je prozu, pripovjetke, romane, književnu kritiku, eseje, rasprave i beleške.
Iako nije bila izložena borbama, ratna iskustva koja je osjećala u svakodnevnom životu je opisala u zbirci pripovjedaka Iz prošlosti koje svjedoče o životu u porobljenoj domovini i svakodnevnom životu Srba u Vojvodini i Slavoniji. Djelo kojim će Isidora postati vidljiva na tadašnjoj književnoj sceni objavljeno je 1913. godine pod imenom Saputnici. Zbirku priča je oštro kritikovao Jovan Skerlić, jedan od najvažnijih književnih kritičara tog vremena u Srbiji.
Bila je članica raznih ženskih organizacija i jedan od osnivača Udruženja učitelja srednjih stručnih škola. 1920. godine je izabrana za sekretara glavnog odbora na kongresu Međunarodnog saveta žena u Kristijaniji. Penzionisana je 22. januara 1931. godine kao nastavnik Druge ženske gimnazije u Beogradu. Izabrana je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 16. februara 1939, a za redovnog člana Srpske akademije nauka 14. novembra 1950, kao prva žena akademik. 1957. godine, povodom njenog 80. rođendana, Udruženje književnika Srbije organizuje svečanu akademiju gdje je predsednik republike odlikuje Ordenom rada prvog reda.
Umrla je 5. aprila 1958. godine u Beogradu, u 81. godini života, a sahranjena je 7. aprila na Topčiderskom groblju, uz poštovanje njene poslednje volje koju je iste godine bila iskucala, o tome kako treba da bude ispraćena sa ovog svijeta. Zapis otkucan na pisaćoj mašini se čuva u Univerzitetskoj biblioteci ''Svetozar Marković'', u kome se navodi sledeće:
Umiranje i smrt, poslednja borba koju svako mora sam izdržati. Posle izdisaja što ostane, to više nije niko, i zato nad najprostijim pogrebom treba da vlada najpotpunija tišina. Molim, stoga, da se moj leš zavije u čaršav iz mog domazluka, da se položi u najprostiji čamov sanduk, i spusti u sirotinjsku raku, po redu na groblju. Bez ikakve aranžirane sahrane, bez govora i venaca, bez novinskih članaka. Sveštenik će me ispratiti i očitati nad grobom dragu mi prostu molitvu Gospodnju. Sem sveštenika, moji najbliži prijatelji, koliko mogu i htednu.
Na Topčideru joj je podignut spomenik 2015. godine.
