Mišel Uelbek (1956) francuski je pjesnik, romanopisac i esejista. Jedan je od najpopularnijih i najkontroverznijih francuskih pisaca današnjice, dobitnik brojnih književnih priznanja. Za roman Karta i teritorija, 2010. godine dobio je prestižnu Gonkurovu nagradu.
Rođen je u Sen Pjeru, gradu na francuskom ostrvu Reinion nadomak Madagaskara. Njegovi roditelji, otac Rene Tomas, planinski vodič, i majka Lusi Sekaldi, anesteziolog, su ubrzo izgubili interesovanje za njegovo odgajanje, i već ga sa pet mjeseci šalju kod majčinih roditelja u Alžir, gdje je živio do svoje šeste godine. Nakon toga živi u Francuskoj, kod očevih roditelja. Kasnije će uzeti djevojačko prezime majke svog oca, i kao Mišel Uelbek ući u istoriju francuske književnosti.
Završio je srednju školu u Mou, a pripremnu na Liceju Šaptal (Lycée Chaptal) u Parizu. Od 1975. godine studira na Nacionalnom institutu za agronomiju (Institut National Agronomoique Paris-Grignon). Već tada je pisao pjesme, i nekoliko objavio u književnom časopisu Karamazov. Diplomirao je agronomiju 1980. godine. Iste godine se i oženio, a sledeće dobio sina Etjena. Brak je potrajao samo pet godina. Nakon razvoda se borio sa depresijom, čak je boravio u psihijatrijskim ustanovama. Uslijedio je dug period bez zaposlenja. Jedno vrijeme je radio u francuskom parlamentu kao poslovni sekretar.
U književni svijet ulazi 1985. pjesmama objavljenim u magazinu La Nouvelle Revue. Prvu zbirku poezije Potraga za srećom je objavio 1991. Iste godine objavljuje i biografiju pisca H. F. Lavkrafta: protiv sveta, protiv života i esej Ostati živ: metoda.
Da bi se izdržavao radio je kao kompjuterski programer, posao koji je inspirisao njegov prvi roman Proširenje područja borbe. Ova knjiga donijela mu je širu publiku.
Zatim je objavio još jednu knjigu poezije Značenje borbe. Za poeziju je dobio nagrade Tristan Cara 1992. i Nagradu Flore 1996.
Slijede romani Elementarne čestice (1998), Platforma (2001) i Mogućnost ostrva (2005). Iako je roman Elementarne čestice kritičarka Njujork Tajmsa Mišhiko Kakutani ocenila kao "duboko odbojno štivo", donijeo mu je Nagradu Novembar i Internacionalnu IMPAK Dablin nagradu i proglašen je nihilističkim klasikom.
Karta i teritorija, roman objavljen 2010. godine, osvojio je prestižnu Gonkurovu nagradu. Godine 2011. objavljena je njegova imejl prepiska s Bernar-Anrijem Levijem pod naslovom Državni neprijatelj.
Početkom 2015. godine objavljuje roman Pokoravanje kojim potvrđuje svoju reputaciju najkontroverznijeg svjetskog autora. Pokoravanje pred čitaoce stavlja jednu od mogućih budućnosti, onu u u kojem je Francuska postala islamska država. Roman je objavljen na dan napada na parisku kancelariju satiričnog časopisa Šarli Ebdo, koji je te nedelje objavio izdanje sa karikaturom Uelbeka na naslovnoj stranici.
Roman Serotonin izašao je početkom 2019. godine.
Kritika je njegova djela često karakterisala kao vulgarna, opscena, rasistička i islamofobična, a zbog stavova koje je iznosio u njima i svojim intervjuima optuživali su ga da je rasista, ženomrzac i islamofob. Zbog antiislamskih stavova, izjavio je da je "islam najgluplja religija", i optužbi za izazivanje rasne i verske mržnje, 2005. godine dospio je na sud. Oslobođen je optužbi, ali nakon toga na neko vrijeme napustio Francusku i živio u Irskoj, a potom u Španiji.
Godine 2019. odlikovan je Nacionalnim ordenom Legije časti, kao jedan od najvećih savremenih francuskih književnika.
