Lucije Enej Seneka (4. p. n. e. - 65) bio je rimski književnik, glavni predstavnik modernog, „novog stila” u vrijeme Neronove vladavine. Njegovo književno djelo je veoma značajna pojava u istoriji rimske književnosti i svjedok jednog stilskog pravca koji je ostavio traga i u potonjim vjekovima ne samo rimske već i evropske književnosti uopšte.
Seneka je rođen u Kordobi u Hispaniji, a odrastao je u Rimu, gdje je bio obučen u retorici i filozofiji. Otac mu je bio Seneka Stariji, stariji brat Lucija Junije Galio Aneja, a nećak pjesnik Lukana. Godine 41, Seneka je prognan na ostrvo Korziku pod carem Klaudijem, ali mu je dozvoljeno da se vrati 49. godine kako bi postao učitelj Nerona. Kada je Neron postao car 54. godine, Seneka je postao njegov savjetnik i, zajedno sa pretorijanskim prefektom Sekstom Afranijem Burom, obezbijedio je nadležnu vladu za prvih pet godina Neronove vladavine. Senekin uticaj na Nerona je s vremenom opao, a 65. godine Seneka je bio primoran da oduzme sebi život zbog navodnog saučesništva u Pisonovoj zavjeri za ubistvo Nerona, za koju je vjerovatno bio nevin.
Kao pisac, Seneka je poznat po svojim filozofskim djelima, i po svojim dramama, koje su sve tragedije. Njegovi prozni radovi obuhvataju 12 eseja i 124 pisma koja se bave moralnim pitanjima. Ovi spisi predstavljaju jedan od najvažnijih izvora primarnog materijala za drevni stoicizam. Kao tragičar, najpoznatiji je po dramama kao što su Medeja, Tiest i Fedra. Seneka je imao ogroman uticaj na kasnije generacije — tokom renesanse bio je „mudrac kome se divili i poštovali ga kao proročište moralne, čak i hrišćanske pouke; majstor književnog stila i uzor za dramsku umjetnost“.
