Vilijam Fokner

Vilijam Fokner rodio se 25. septembra 1897. godine u mjestašcu Albani u saveznoj državi Misisipi, kao praunuk Vilijama Katberta Foknera, trgovca koji je u istoriju književnosti ušao svojim romanom Bijela ruža Memfisa.

Sa pet godina seli se sa porodicom u gradić Oksford, u istoj državi. Kratko je učestvovao u Prvom svjetskom ratu, kao pilot u Kanadskim dobrovoljcima. Posle rata seli se u Nju Orleans, gdje se druži sa Šervudom Andersonom, koji je imao značajan uticaj na njegovo stvaralaštvo.

Za to vrijeme je napisao nekoliko pjesama i crtica o Nju Orleansu, a sredinom dvadesetih godina vraća se u Oksford, gdje se ženi, kupuje farmu i ostatak života provodi kao farmer, kojem je pisanje hobi. Umro je 6. jula 1962. Prvi roman, Vojnikova plata, objavio je 1926, i tipično je djelo predstavnika izgubljene generacije (Hemingvej, Dos Pasos, Ficdžerald).

Pravi proboj napravio je tek sa romanom Buka i bijes (1929), koji je bio revolucionaran u istoriji romana. Ostala poznatija djela su mu romani: Dok sam ležao na samrti, Svetilište, Svjetlo u avgustu, Abšalome, sine moj; zbirka pripovjedaka: Ovih 13 drama, Rekvijem za opaticu.

Godine 1950. Fokner je dobio Nobelovu nagradu - nakon brojnih američkih književnih nagrada, konačno priznanje njegove književne vrijednosti.