JOVAN DUČIĆ (1871.-1943.) rođen je u Trebinju od oca Andrije, trgovca koji je poginuo u ustanku 1875. godine, i majke Jovanke. Učiteljsku školu je pohađao u Mostaru i Somboru. Učiteljevao je kratko vrijeme po raznim mjestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga austrougarske vlasti protjerale zbog patriotskih pjesama.

Kasnije dolazi u Mostar, gdje je u društvu sa Šantićem stvorio književni krug i pokrenuo časopis Zora. Boravio je skoro devet godina u Ženevi i Parizu . Od 1910. je u diplomatskoj službi. Radio je u Carigradu, Sofiji, Rimu i Madridu. U Kairu je bio 1926.-1927. godine, a potom je privremeno penzionisan. Godine 1937. je postavljen za prvog jugoslovenskog diplomatu u rangu ambasadora u Bukureštu.

Prvu zbirku pjesama objavio je u Mostaru 1901, zatim drugu u Beogradu 1912. Pisao je dosta i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pjesnička pisma iz Švajcarske, Grčke, Španije itd.

Uoči njemačke invazije i kasnije okupacije Jugoslavije 1941. godine, Jovan Dučić ide u SAD, u grad Geri, Indijana, gdje je živio njegov rođak Mihajlo. Od tada pa sve do smrti dvije godine kasnije, vodi organizaciju u Ilinoisu (čiji je osnivač Mihajlo Pupin 1914. godine), koja predstavlja srpsku dijasporu u Americi. Za to vrijeme piše pjesme, istorijske knjige i novinske članke u kojima iznosi i brani srpske nacionalističke stavove te osuđuje genocid nad Srbima koji vrši hrvatska ustaška vlada.

Pokopan je u Libertvilu, a posmrtni ostaci su preneseni u Trebinje 2000.g.